Της Λιάνας Κανέλλη
Προσοχή! Καρχαρίες εν όψει! Έρχονται κατά πάνω σας οι πεινασμένοι, οι γονείς σας με τα προδομένα όνειρα που έκαναν για σας. Να σας δουν κάποια μέρα αφεντικά. Σας βλέπουν να τριγυρνάτε με κάνα δυο πτυχία στο τσεπάκι, τρία τέσσερα ακριβοπληρωμένα μεταπτυχιακά, τρεις γλώσσες κ.λπ. κ.λπ. Και συνάμα με την κατάθλιψη να παραμονεύει στις γκριμάτσες σας, την ώρα που ντρέπεστε να ζητιανέψετε χαρτζιλίκι. Άνεργοι. Μιας άγριας πολυτέλειας - των ξεγελασμένων κι ενίοτε τάχα μου για χάρη σας βολεμένων σε ένα σύστημα που τους ξευτέλισε συστηματικά γονέων, - άνεργοι είστε παλικάρια και κορίτσια μου. Εσείς που ακούτε με δημόσια και ιδιωτική προτροπή τις σειρήνες: Φύγετε στο εξωτερικό. Οπουδήποτε έξω από δω τα πράγματα σε ό,τι αφορά τη δουλειά είναι καλύτερα. Να οι δουλειές στην Αυστράλια. Νύφες πολύφερνες οι σπουδαγμένοι με ντόπιο ιδρώτα εξειδικευμένοι επιλεκτικοί μετανάστες προλετάριοι made in Greece! Τα ψιλά γράμματα της πρόσκλησης δεν τα διαβάζουν οι μισοπεθαμένοι από την αγωνία νέοι. Ούτε οι ντροπιασμένοι νεόπτωχοι γονείς, τα καθόλου τεμπέλικα μικροαστικά ζώα που πίστεψαν ότι με σκυλίσια δουλειά θα δούνε άσπρη μέρα ασβεστωμένη απ' τ' αφεντικά.
Η πιο χυδαία προπαγάνδα βίαιης αποδόμησης μιας κοινωνίας σε ύφεση και κρίση, η πλέον αποτρόπαιη αποψίλωση ανθρώπινου δυναμικού, με κυνικούς και κραυγαλέους επικοινωνιακούς όρους συντελείται τους τελευταίους μήνες. Σε κάθε αποστροφή άθλιου και λαϊκίστικου αστικού λόγου εντός - εκτός Βουλής και κυρίως σε έντυπα και κανάλια και ελαφριές και σοβαρές εκπομπές πολυδιαφημίζεται η φυγή στο εξωτερικό μιας «ψευδοχρυσής γενιάς». Δημοσκοπήσεις, στατιστικές, πίνακες διογκώνουν και δικαιολογούν συνάμα τη φυγή. Παρουσιασμένη πάντα ως φυγή προς τα μπρος.
Το χειρότερο κομμάτι, όμως, αυτής της γενοκτονικής, ως προς την ουσία της, πολιτικής προπαγάνδας των αστών, το έχουν αναλάβει εργολαβικά κάτι ενσωματωμένοι αριστεροί, κάτι έμμισθοι διανοούμενοι, κάτι επιστάτες της υποχρεωτικής πνευματικής ομοιογένειας της σκοπιμότητας. Είναι αυτοί που πετάνε κάτι ανιστόρητες συγκρίσεις με τη μετανάστευση των δεκαετιών '50 - '60, η Γερμανία κυρίως, τα ορυχεία του Βελγίου και ύστερα η Αμερική και η Αυστραλία, ήταν κακούργα ξενιτιά και νταλκάς καταγραμμένος με τις ρίζες του στη δεκαετία του '20, στα λαϊκά τραγούδια. Περιβάλλουν έτσι με την αχλύ του «γκασταρμπάιτερ» μύθου, την εύκολη λύση της φυγής όλων εκείνων που τυχόν στα ελληνικά πανεπιστήμια έδιναν τόσα χρόνια τον αγώνα υπέρ της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΠ, ελπίζοντας στην εξαργύρωση καριερίστικων ομολόγων. Τώρα που αυτά τα πτυχιούχα παιδιά, με ταλέντα και νοημοσύνη και επιστημονικά εφόδια, κινδυνεύουν να σκεφτούν σε ποια εν τέλει τάξη ανήκουν, πότε και ποιοι και πώς τους εκμεταλλεύτηκαν και τώρα τους ξεριζώνουν κάθε όνειρο που αγόρασαν ακριβά από το θερμοκήπιο των καπιταλιστικών ψευδαισθήσεων, τους πλασάρεται και η ιδέα της θυσιαστικής φυγής, ιδιοτελώς αριστερούτσικης. Η ατομική επιτυχία αποκτά το άλλοθι που χρειάζεται, για να μείνει κοινωνικά ανεύθυνη και κυρίως υπεράνω της άθλιας συλλογικότητας των βασανιζόμενων εργατών που παλεύουν.
Δεν υπάρχει χειρότερη προοπτική για μια κοινωνία απ' τη ρατσιστική ταξική αντίληψη διαχωρισμού της σε νέους με προσόντα και ριψάσπιδες απ' τη μια, και νέους χωρίς προσόντα και καταδικασμένους να διατηρήσουν ακέραιη μια πατρίδα χωράφι, απ' την άλλη, έτοιμη να κυβερνηθεί απ' όσους την εγκατέλειψαν στα δύσκολα. Κάτι σαν αναπαραγωγή του «ευγενούς» κ. πρωθυπουργού σε πολλαπλά αντίτυπα... Επειδή η αστική τάξη φοβάται τη συρρίκνωσή της, εφευρίσκει στις μέρες μας τη χρυσή εφεδρεία των νέων εξωτερικού - καβάντζα στην ανθρώπινη ρουλέτα.
Κι όμως. Η προπαγάνδα της ξενο-λαγνείας, η φαιά και ύπουλη δεν πιάνει ούτε όσο, ούτε σε όσους θα επιθυμούσαν οι εμπνευστές της. Γιατί τα παιδιά πλέον μεγάλωσαν και δεν παίζει ...το παιχνίδι που λέγεται κούρεμα ανθρωπίνων ομολόγων.
Πατήστε εδώ για το πρωτότυπο άρθρο
Η πιο χυδαία προπαγάνδα βίαιης αποδόμησης μιας κοινωνίας σε ύφεση και κρίση, η πλέον αποτρόπαιη αποψίλωση ανθρώπινου δυναμικού, με κυνικούς και κραυγαλέους επικοινωνιακούς όρους συντελείται τους τελευταίους μήνες. Σε κάθε αποστροφή άθλιου και λαϊκίστικου αστικού λόγου εντός - εκτός Βουλής και κυρίως σε έντυπα και κανάλια και ελαφριές και σοβαρές εκπομπές πολυδιαφημίζεται η φυγή στο εξωτερικό μιας «ψευδοχρυσής γενιάς». Δημοσκοπήσεις, στατιστικές, πίνακες διογκώνουν και δικαιολογούν συνάμα τη φυγή. Παρουσιασμένη πάντα ως φυγή προς τα μπρος.
Το χειρότερο κομμάτι, όμως, αυτής της γενοκτονικής, ως προς την ουσία της, πολιτικής προπαγάνδας των αστών, το έχουν αναλάβει εργολαβικά κάτι ενσωματωμένοι αριστεροί, κάτι έμμισθοι διανοούμενοι, κάτι επιστάτες της υποχρεωτικής πνευματικής ομοιογένειας της σκοπιμότητας. Είναι αυτοί που πετάνε κάτι ανιστόρητες συγκρίσεις με τη μετανάστευση των δεκαετιών '50 - '60, η Γερμανία κυρίως, τα ορυχεία του Βελγίου και ύστερα η Αμερική και η Αυστραλία, ήταν κακούργα ξενιτιά και νταλκάς καταγραμμένος με τις ρίζες του στη δεκαετία του '20, στα λαϊκά τραγούδια. Περιβάλλουν έτσι με την αχλύ του «γκασταρμπάιτερ» μύθου, την εύκολη λύση της φυγής όλων εκείνων που τυχόν στα ελληνικά πανεπιστήμια έδιναν τόσα χρόνια τον αγώνα υπέρ της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΠ, ελπίζοντας στην εξαργύρωση καριερίστικων ομολόγων. Τώρα που αυτά τα πτυχιούχα παιδιά, με ταλέντα και νοημοσύνη και επιστημονικά εφόδια, κινδυνεύουν να σκεφτούν σε ποια εν τέλει τάξη ανήκουν, πότε και ποιοι και πώς τους εκμεταλλεύτηκαν και τώρα τους ξεριζώνουν κάθε όνειρο που αγόρασαν ακριβά από το θερμοκήπιο των καπιταλιστικών ψευδαισθήσεων, τους πλασάρεται και η ιδέα της θυσιαστικής φυγής, ιδιοτελώς αριστερούτσικης. Η ατομική επιτυχία αποκτά το άλλοθι που χρειάζεται, για να μείνει κοινωνικά ανεύθυνη και κυρίως υπεράνω της άθλιας συλλογικότητας των βασανιζόμενων εργατών που παλεύουν.
Δεν υπάρχει χειρότερη προοπτική για μια κοινωνία απ' τη ρατσιστική ταξική αντίληψη διαχωρισμού της σε νέους με προσόντα και ριψάσπιδες απ' τη μια, και νέους χωρίς προσόντα και καταδικασμένους να διατηρήσουν ακέραιη μια πατρίδα χωράφι, απ' την άλλη, έτοιμη να κυβερνηθεί απ' όσους την εγκατέλειψαν στα δύσκολα. Κάτι σαν αναπαραγωγή του «ευγενούς» κ. πρωθυπουργού σε πολλαπλά αντίτυπα... Επειδή η αστική τάξη φοβάται τη συρρίκνωσή της, εφευρίσκει στις μέρες μας τη χρυσή εφεδρεία των νέων εξωτερικού - καβάντζα στην ανθρώπινη ρουλέτα.
Κι όμως. Η προπαγάνδα της ξενο-λαγνείας, η φαιά και ύπουλη δεν πιάνει ούτε όσο, ούτε σε όσους θα επιθυμούσαν οι εμπνευστές της. Γιατί τα παιδιά πλέον μεγάλωσαν και δεν παίζει ...το παιχνίδι που λέγεται κούρεμα ανθρωπίνων ομολόγων.
Πατήστε εδώ για το πρωτότυπο άρθρο
