"Τις πταίει;"
Η γνωστή ερώτηση του επιφανούς πολιτικού Χαρίλαου Τρικούπη επανέρχεται και στοιχειώνει το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας αφού όλοι οι μέχρι στιγμής εθνοπατέρες απέτυχαν να βάλουν μια τάξη στο τόπο.
Θέλετε οι ατομικές φιλοδοξίες τους; Η τάχα μου φιλολαϊκή τους διάθεση; Η ηδονή της εξουσίας και το κύρος της θέσης; Ορισμένα από ή όλα τα παραπάνω οδήγησαν μια χώρα με ένα περήφανο λαό στο γκρεμό και στη νέα υποδούλωση σε "κατοχικές δυνάμεις" εν έτη 2011.
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι, και όσοι βιώνουν για χρόνια τώρα τη κατάσταση το βροντοφωνάζουν ευθαρσώς, ότι αυτό που έφταιξε ήταν η ανικανότητά τους σε συνδυασμό με μια προσυμφωνημένη από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δουλοπρέπεια και το αδικαιολόγητο κόμπλεξ που κουβάλαγαν απέναντι στους ξένους λαούς που για να τους μοιάσουν ενστερνίζονταν την εχθρότητα που οι αλλοεθνείς -θεωρητικά φίλοι και σύμμαχοι- έδειχναν εναντίον της Ελλάδας από φθόνο που πήγαζε από το δικό τους έλλειμμα ιστορίας και παιδείας.
Το δυστύχημα όμως έγκειται σε ένα άλλο περισσότερο σοβαρό επίπεδο το οποίο είναι η ανάληψη της ευθύνης. Μαζί με τα παραπάνω, οι πολιτικοί της Ελλάδας δεν είχαν ποτέ τους τη γενναιότητα να παραδεχτούν ότι έκαναν λάθη είτε ηθελημένα ή λόγω βλακείας.
Έτσι, η πολιτική δειλία άφησε ένα ολόκληρο Έθνος έρμαιο των ορέξεων αυτών που επιβουλεύονταν τον πλούτο όχι μόνο της γης αλλά κυρίως αυτόν της Ελληνικής ψυχής που καταρρακώθηκε χωρίς να… πταίει.
