Quo vadis, Ελλάδα; Που πας Ελλάδα;
Ή μάλλον, που σε οδηγούν όλοι αυτοί που εσύ εμπιστεύτηκες για να σε υπερασπίσουν και να σε δοξάσουν; Αυτοί που εσύ γέννησες και γαλούχησες με τα αρχαιοελληνικά ιδανικά της ανδρείας και της εντιμότητας για να σε καθοδηγήσουν στη δημοκρατία που εσύ η ίδια τους δίδαξες και στην ευημερία που εσύ τους παρείχες δια μέσου των αιώνων;
Και τώρα αυτά τα παιδιά από τα σπλάχνα σου, κάτω από το σταυρό του μαρτυρίου σου, διαμερίζονται τα ματωμένα ιμάτιά σου και σε ποτίζουν αντί του ύδατος, όξος και αντί του μάννα, χολή, βάλλοντες μάλιστα κλήρον για τον ορισμό του νέου σου ηγέτη που και αυτός μαζί με τους εκλεκτούς του ακόλουθους, αντί να απαλύνει το πόνο σου, αποτιμά με μπακαλίστικους λογαριασμούς την αξία σου στα τριάκοντα αργύρια που θα μοιραστούν οι υποκριτές Φαρισαίοι -που βάζουν τους τύπους πάνω από την ουσία- μαζί με τους εισπράκτορες και εκβιαστές Τελώνες. Μόνο που αυτοί οι συγκεκριμένοι προδότες που σε παραδίδουν στον δήμιό σου χωρίς αισχύνη δεν πρόκειται ποτέ να μετανοήσουν και απελθόντες να απαγχονιστούν, γιατί πολύ απλά ανήκουν στη κατηγορία του "Έλληνα που ελληνοξεχνά" σύμφωνα με τον στίχο του Μανώλη Ρασούλη.
Καημένη μάνα Ελλάδα. Δεν μ’ αφήνουν οι αφεντάδες σου να σου γιάνω το καημό. Μα ότι και να γίνει, ότι και αν πάθεις από τη Λερναία Ύδρα που σ’ αυτή σε έσπρωξαν και σ’ έχει αιχμαλωτίσει κατατρώγοντας τις σάρκες, σου το υπόσχομαι πως σύντομα θα σε λυτρώσω και θα σε κάνω υπερήφανη, εγώ το διεφθαρμένο αποπαίδι μαζί με τους τεμπέληδες και κοπρίτες αδερφούς μου που μας νομίζουν αδύναμους και δειλούς.
Στο υπόσχομαι.
