Οι σύμμαχοι (λέμε τώρα) μας φτύνουν και εμείς το παίρνουμε για ψιχάλα, οι φίλοι (άσπονδοι φυσικά) μας γυρίζουν τη πλάτη και εμείς τους την χτυπάμε φιλικά δείχνοντας την ευγνωμοσύνη μας, οι οίκοι (οικονομικής ανοχής) μας στέλνουν στα τάρταρα και εμείς χασκογελάμε σαν ηλίθιοι παίρνοντας το για καλαμπούρι. Όλοι πια μιλούν (απροκάλυπτα) για χρεοκοπία και εμείς λέμε την απίθανη ατάκα ότι τη διαφύγαμε αλλά δεν την αποφύγαμε (!!), σιγοντάροντας και το αμίμητο ότι μπορεί να πικράναμε το λαό αλλά σώσαμε τη χώρα (!!), τρελαίνοντας και τους τελευταίους που διατηρούσαν σώας τα φρένας.
Και παρά το ότι ο βαλτός, από το δίδυμο της συμφοράς Μέρκελ-Σαρκοζί, Ρομπάι, προσπαθεί με παλινωδίες να πείσει ότι το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα στέκεται και θα στέκεται με την Ελλάδα στις τάξεις του, το Όσκαρ αποπροσανατολισμού πάει στα δικά μας ενδοκομματικά (όλων των παρατάξεων) των οποίων τα τερτίπια -που ουσιαστικά δεν ενδιαφέρουν κανένα- δίδουν τροφή και παραθυράτη μάλιστα δουλειά στο παλιό αλλά γνωστό "άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε".
Δεν γίνεται! Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε (που λέει και ο γνωστός ομορφάντρας της διαφήμισης).
